Navigatiesystemen zijn ideaal voor mensen die niet zijn uitgerust met een natuurlijk gevoel voor richting. Voor mensen die liever luidkeels meezingen met jaren tachtig klassiekers dan kaartlezen. Voor mensen die liever apathisch uit het raam staren dan op borden letten. Voor mensen zoals ik.
De TomTom-generatie
dinsdag 28 september 2010
3 min
Patatgeneratie ammehoela
Een Tomtom is in theorie dus fantastisch, maar kent een aantal belangrijke nadelen. Ten eerste zit een Tomtom in de auto of op je iPhone. Ik heb een fiets en een stokoude Nokia. Daarnaast is TomTom is een vloek voor het gemiddelde denkniveau; het schakelt het zelfstandig denkvermogen van mensen helemaal uit. Dus zodra de TomTom het laat afweten wat regelmatig gebeurt, een ander aanzienlijk nadeel- is de gebruiker onvermijdelijk totaal de sigaar. Hij heeft niet het minste benul van waar hij zich bevindt, wat leidt tot Vakantiemanachtige praktijken van Nederlanders die Nova Zembla als Texel identificeren. En wanneer je zonder Tomtom zit en verdwaalt bent, is er niemand die je kan helpen, want iedereen vaart blind op zijn Tomtom. Patatgeneratie ammehoela, we zijn de Tomtomgeneratie.
Blubber en pumps
Dit ondervond ik maar weer eens aan den lijve toen ik laatst in Assendelft was, een dorpje in de Zaanstreek dat het futuristische motto 'lintbebouwing met toekomst' draagt. Ik arriveerde in de vroege avond op het tochtige station zonder kiosk wat bij mij altijd alle alarmbellen al doet rinkelen, zonder paraplu en zonder plattegrond. Alles wat ik zag was weiland, bouwput, nieuwbouw, hoosbui. Rasoptimist die ik ben, besloot ik het erop te wagen. Via telefonische Google Mapshulptroepen kreeg ik door: rechts de Zwarte Ring op, die he-le-maal uitlopen en dan kruis je de straat van bestemming. Daar ging ik. De Zwarte Ring af, he-le-maal af. Het fijne van nieuwbouwwijken is dat ze nooit af zijn. Onverharde wegen, wapperend bouwzeil, overal blubber en ik op pumps. Na een minuut of tien was ik eindelijk aan het einde van die verdomde straat, maar de straat die ik kruiste, was niet de goede. Mijn telefonische hulptroepen lieten het afweten: 'Je zou er moeten zijn.'
StomStom-generatie
Natuurlijk was er geen hond op straat, dus ik belde her en der aan de helft van de huizen uiteraard nog onbewoond- maar niemand kon me helpen: 'Ik ken alleen mijn eigen straat..' Ik vervloekte hartgrondig iedere nieuwbouwwijk en de TomTomgeneratie. Nadat ik uiteindelijk doorweekt, verkleumd en pisnijdig, getraceerd was, probeerde ik te achterhalen waar het mis was gegaan. 'Je had de Zwarte Ring ook niet helemaal af moeten lopen, maar tot waar de weg is opgebroken.' Ik keek naar de ladder die in mijn panty kwam toen ik over een manshoge rioleringsbuis probeerde te klimmen. 'Maar we hebben nog geen straatnaambordje, dus het is ook lastig', werd ik getroost. Straatnaambordjesloze straten, het ultieme product van de TomTom-generatie. Wat mij betreft kunnen we de naam veranderen in de StomStom-generatie.
Elise Fikse
Meer lezen? In Verkeer in Beeld Magazine verschijnt bij iedere editie een nieuwe column!
