Het parkeerbeleid in Enkhuizen: een veelbesproken onderwerp dat zelfs de aandacht van de landelijke pers trok. Hoe kan het dat het invoeren van een nieuw of aangepast beleid zo lang duurt? Betaald parkeren lijkt een drempel te hoog voor de inwoners van dit pittoreske havenstadje. Waarom heerst er zoveel weerstand en wat maakt het tot zo'n omvangrijke politieke, emotionele discussie in plaats van een inhoudelijke?
Het omstreden parkeerbeleid van Enkhuizen
woensdag 30 maart 2011
4 min
Klaas Kok: “Betaald parkeren is inderdaad al twintig jaar het meest besproken onderwerp hier. In 1993 is door de raad een parkeerbeleidsplan aangenomen met betaald parkeren rondom het kerngebied. Parkeren met een vergunning voor de bewoners in de binnenstad is ingevoerd, maar betaalautomaten zijn er nooit gekomen. Hiervoor in de plaats zijn blauwe zones gekomen, waar maximaal twee uur geparkeerd mag worden. Vlak na de invoering was boa Jan Ligthart met hart en ziel aan het handhaven in deze zones, hij had goed de wind eronder.” Totdat Ligthart met pensioen ging. Het handhaven raakte in het slop en de administratie was niet meer op orde.
Een pakkans van 95 procent
Begin april is Enkhuizen een jaar onderweg met het aangepaste parkeerbeleid, fase 1 is inmiddels zo goed als afgerond. “Sinds de invoering wordt er weer strikt gehandhaafd”, aldus Kok, die dit zelf al twee keer aan den lijve heeft ondervonden. “Wij hebben de pakkans op 95% gesteld en daar komen we aardig dicht bij in de buurt”, aldus de wethouder. Tellingen, die voor de zomer worden uitgevoerd, moeten nog uitwijzen wat het uiteindelijke percentage zal zijn. Tijdens venstertijden en in het hoogseizoen lopen er twee of drie boa's op straat, in de daluren en het laagseizoen altijd één, die in vaste dienst is bij de gemeente. “In het afgelopen jaar zijn de kinderziektes uit het nieuwe beleid gehaald”, aldus Meester. “Zo zijn er aanpassingen gedaan in de blauwe zones (de capaciteit is afgestemd op de behoefte en bij huisartsen zijn kleine blauwe zones, ter grootte van twee parkeerplaatsen, aangebracht voor de patiënten) en zijn er in het vergunningensysteem uitzonderingen opgenomen die ook in het beleid zijn aangepast.
Focus verleggen
De focus moest anders gelegd worden. Dat betekent eerst de probleembeleving definiëren en daarna pas met oplossingen komen. Meester: “Oftewel eerst het probleem helder krijgen, dan het beleidskader definiëren en vaststellen en vervolgens het beleid formuleren. De weg naar de oplossing moet eerst bewandeld worden om voldoende draagvlak te creëren voor je plannen.” Dat is ook waarin Ed Graumans van XTNT veelvuldig heeft geadviseerd. Hij stelde acht keuzemogelijkheden op, die nodig waren om meer uniformiteit in het versnipperde beleid aan te brengen. “De historische binnenstad biedt hiervoor goede mogelijkheden; zo zijn de aanwezige stadsmuren al een goede afbakening van het centrumgebied”, aldus Graumans. “Er zit een sterke psychologische en emotionele kant aan betaald parkeren. De kosten verdelen tussen bewoners en bezoekers is rationeel, maar emotioneel gezien geen populaire maatregel. Zo vrezen ondernemers in het centrum bijvoorbeeld voor omzetverlies bij de implementatie van betaald parkeren. Uiteindelijk werd door de gemeenteraad toch gekozen voor een scenario waarin het bestaande beleid zou worden gehandhaafd, met wat extra's. De bestaande parkeervergunningen zijn als basis gehanteerd, maar er werd wel flink orde op zaken gesteld en goed georganiseerd voor de toekomst. Het werd gezien als een nieuwe start voor de uitbreiding van de binnenstad, ook inspelend op het (water)toerisme. Zo kan er nu vrij worden geparkeerd bij het station, wat voor de schaal van Enkhuizen wel goed is; het centrum zit niet ver van het station.”