Ik weet niet of het ligt aan ongelukkig geplande huisvesting van mijn kant, het lot, of dat het een veelvoorkomend verschijnsel is, maar ik woon al grote delen van mijn leven aan een opgebroken straat.
Opgebroken
dinsdag 28 september 2010
3 min
Surreële woonomgeving
Dat begon al in mijn vroege jeugd, toen ik met mijn ouders in een potentiële nieuwbouwwijk ging wonen. Dit betekende in de praktijk dat er vier huizen gebroederlijk naast elkaar waren opgetrokken in een verder nogal desolaat aandoende zandbak, her en der gezelschap gehouden door ogenschijnlijk willekeurig gepositioneerde heimachines, die vanaf een buitensporig vroeg uur met een monotoon gedreun het Boerenbond op de salontafel deden trillen. Daarnaast werd deze surreële woonomgeving voornamelijk gekenmerkt door heel veel blubber, dat op onverwachte plekken ineens kleine drijfzandmoerasjes bleken. Als het niet aan een heldhaftige reddingsactie van mijn buurjongen had gelegen, had een van deze verraderlijke poeltjes des doods me naast een kleurige regenlaars wellicht ook de kop gekost. Misschien verklaart deze traumatische gebeurtenis mijn aversie tegen bouwputten en opgebroken wegen.
Wonen in een mini Sahara
Na dit debacle woonde ik een paar jaar in de Zwolse binnenstad, in zo'n leuk pittoresk smal straatje. Om te voorkomen dat dat leuke pittoreske straatje vol met ontlasting en afwaswater zou lopen, werd de riolering vervangen. Een eindeloos project dat maanden van stank, herrie en een vrijwel onbereikbare voordeur betekende. Maar goed, het moest gebeuren, dat begrijp ik. Wat ik moeilijker te begrijpen vond was dat we een paar weken nadat de laatste klinker was teruggelegd een brief kregen dat er tijdens de werkzaamheden aan het riool was geconstateerd dat de waterleiding ook wel een beurt kon gebruiken. Zodat we wederom een flinke periode in een mini Sahara woonden. Lekker efficiënt.
Mekka van wegversperring: Amsterdam
Inmiddels woon ik in Amsterdam, het mekka van de wegversperring. Want naast het gebruikelijke gesodemieter met de futuristische Noord-Zuidlijn, worden er ook aanhoudend aan alle kanten trambanen verlegd, wegen verbreed en iepen ingeslapen. De meeste van deze projecten zijn van het kaliber 'veel hinder, weinig resultaat', hoewel ik best begrijp dat Verkeer en Waterstaats' wegen soms ondoorgrondelijk zijn en ze dus best nuttig kunnen zijn zonder dat ik inzie hoe.
V&Ws' wegen zijn ondoorgrondelijk
Om de irritatie en overlast van de burger te verminderen, worden er nu tekstkarren in de stad ingezet. Een sympathiek initiatief dat naar eigen zeggen 'praktische oplossingen levert voor operationeel verkeersmanagement', bijvoorbeeld om van tevoren aan te geven dat de boel op de schop gaat en je kunt anticiperen op het ongemak. En natuurlijk om te voorkomen dat het project onnodige vertragingen oploopt doordat de wegwerkers eindeloos staan te discussiëren met verhitte burgers die onvoorbereid het mulle zand in fietsen. Daarnaast heeft de Amsterdamse zender AT5 het piece de resistance Claire, die je in het dagelijkse bulletin 'Het Verkeer' met een manische glimlach op de hoogte brengt van omleidingen en ander ongemak. Zij doet dit op zo'n hysterisch positieve manier, dat ze je er bijna van weet te overtuigen dat het eigenlijk een zegen is dat je de komende maanden weer op de fiets over de Ring wordt geleid om bij de Albert Heijn te komen. Bijna, maar zelfs deze brok positiviteit kan niet voorkomen dat al die wegopbrekingen me beginnen op te breken. Want Verkeer en Waterstaats' wegen zijn dan wel ondoorgrondelijk, ze zijn vaak vooral erg ontoegankelijk.
Elise Fikse
Meer lezen? In iedere editie van Verkeer in Beeld Magazine verschijnt een nieuwe column!
