Blog: Mobiliteitsproblemen opgelost!

Met inmiddels meer dan 22.000 lezers van al mijn blogs, waarvoor ik al mijn lezers eerst even wil bedanken, ben ik er eindelijk toe gekomen om deel II van de blogserie over mobiliteitsmanagement te schrijven. 

Toegegeven: de economie trekt aan en dat trekt ook een wissel op de agenda van ondergetekende. Gelukkig maar. Maar de ergernis waarmee ik mij dagelijks een weg baan tussen de eindeloze files, is inmiddels torenhoog gestegen. In een eerdere blog vroeg ik u al eens om u zich voor te stellen hoe mensen in het jaar 3000 tegen deze periode aankijken. Die zien ons in ijzeren blikjes op vier wielen in rijen vaststaan, geduldig wachtend tijdens het opschuiven per meter. Denkt u dat we ons dan nog zo verplaatsen? Nee, natuurlijk niet. Met de opkomst van de elektrische auto, sensortechnieken, smart cities, computerisering van het vervoer en vooral veel draadloze communicatie reizen we feilloos in tijdsloten van A naar B.

Verkeersborden

Er komt een moment dat het fenomeen 'weg' mogelijk niet eens meer bestaat. Maar dat zal pas kunnen als de techniek zo vergevorderd is, dat de inrichting van de openbare ruimte een geheel andere dimensie krijgt. We verplaatsen ons dan driedimensionaal middels voertuigen die onderling communiceren en zich verplaatsen zonder enig verkeersbord. Over verkeersborden gesproken: heeft u die wel eens geteld onderweg? Ons nageslacht in het jaar 3000 lacht zich een ongeluk dat wij ons manoeuvreren middels signalering met ijzeren bordjes langs de weg. Ik denk met eenzelfde gevoel zoals wij nu kijken naar de auto’s in de tijd van de (oude) Spijker en de T-Ford. Dus verkeersbordenbouwers: verzet uw bakens, digitalisering komt ook uw kant op.

Innoveren

Innoveren stuit op verzet. Op zijn minst zoekt men toch aansluiting bij hetgeen men kent. Als u aan mensen diverse keuzes voorlegt , dan zullen zij bij het vragen naar hun mening altijd binnen dat referentiekader hun voorkeuren uitspreken. Zoals bij de vraag of u bereid bent om een auto te delen. De meeste mensen willen gewoon een auto voor zichzelf. We kennen immers alleen dat ene bepaalde gevoel en die ene ervaring. Dit betekent dat als we ons inspannen om te innoveren, we het niet moeten hebben van mensen die de status quo prediken of niet verder gaan dan een aanpassing van het bekende. Of van mensen die nieuwe ideeën als belachelijk afdoen. We kennen de voorbeelden uit de geschiedenis. Mensen met andere ideeën werden zelden geaccepteerd. Maar met alle innovatiedrift in de nieuwe kabinetsplannen op het gebied van energie, milieu of bereikbaarheid kunnen we alleen stappen maken als we bereid zijn keuzes te maken buiten onze eigen kaders en comfortzones. Alleen dán veranderen we, alleen dán innoveren we.

Maar nu terug naar de openbare ruimte. Bereikbaarheidsplannen, innovaties op het gebied van vri en ovl en reistijdenmetingen: we doen al het denkbare om ons dichtslibbende wegennet te kunnen managen. Maar wat doen we er mee? Regionaal wordt verkeersdrukte beter gekoppeld aan de werking van vri's om doorstroming te verbeteren. Maar gaan we het daar mee redden? Ik moet u als file-ervaringsdeskundige toch mijn wanhoop tonen. Zijn er geen Einsteins of andere knappe koppen die out of the box kunnen denken en echte veranderingen in gang kunnen zetten die nu eens niet door het poldermodel met aanwezige deskundigen in de kiem worden gesmoord? Het is zo’n gevecht omdat iedereen mee moet praten.

Wees vernieuwend

Tsja, de verworvenheden van onze overleg-economie, ik hoor het u denken. Maar echt, hoe moeten we hier uitkomen als we ergens in de komende tien jaar echt stil komen te staan? Laat ik een poging doen. Eerst ophouden met klein denken. Bij Moordrecht leggen we een prachtig viaduct aan over de A20 om de rondweg van Gouda en de bebouwde kom van Moordrecht te ontsluiten, maar waarom worden, ondanks die miljoenen, niet twee extra rijstroken erbij gelegd? We staan daar vaster dan ooit tevoren.

Ten tweede: innoveren. We gaan geen tolheffing invoeren maar tijdsloten verkopen. Daarbij krijgen alle regionale verkeerscentrales een gekoppelde functie in de vorm van een virtuele verkeersagent, die de hoofdstromen op de Rijkswegen samen met de tijdsloten waarbinnen gereden mag worden, gaat leiden. De toevoerstromen richting knooppunt Utrecht worden halverwege de A12, A2 en A27 kunstmatig vertraagd door een nieuw systeem van matrixborden waar iedereen zich aan de aangegeven snelheden moet houden. Het resultaat is een vrijwel ongehinderde doorstroming.

Hoe controleren we of iemand zich aan het gekochte tijdslot houdt? Met dezelfde camera’s die nu onze snelheden controleren. Rijd u in een verkeerd tijdslot? Boete op de mat. In een groot centraal monitoringscentrum worden middels computerbewaakte verkeerstromen beslissingen genomen om de ene stroom ten opzichte van de andere te vertragen. De verkeersagent is terug, alleen dan digitaal. De eerste stappen zijn gezet met de iCentrale-initiatieven die onze overheid aan het opzetten is. Een publiek-private samenwerking op het gebied van cameratoezicht, vri en bediening van tunnels en sluizen met onder andere als doel om veiligheid en doorstroming te verbeteren.

Openbare verlichting

Ik heb me afgevraagd waarom de openbare verlichting hier niet in wordt betrokken? U kunt zich immers indenken dat licht ook een rol speelt, als we praten over toezicht voor veiligheid en doorstroming. En met de komst van het 'op afstand bedienen van ovl' liggen ook hier mogelijkheden tot integratie. Een gemiste kans?

Tot slot –en dan hebben we in deze blog bijna alle wereldproblemen weer opgelost: heeft u al nagedacht hoe we straks al die beelden van duizenden camera’s gaan managen? Kunnen mensenogen al die interactie wel bijhouden? Not.

Virtuele meldkamer

Enkele jaren geleden bedacht ik al het concept van de virtuele meldkamer, want ook die werkzaamheden kunnen en zullen verdergaand geïntegreerd worden. Het is onmogelijk alle input tegelijkertijd te beoordelen en de juiste beslissingen te nemen. De virtuele meldkamer draaide al in een experimentele uitvoering enige jaren geleden. De iCentrale is nog maar het begin, maar we zijn op weg. Maar ik niet, ik sta iedere dag nog in die file op die nodeloze tweebaanssnelwegen met uitzicht op de polder. Waar kwam dat ook al weer door? O ja, polderen...