INFRATECTURE; Kromme boertjes en weidevogels.

Waarom al die lopers? Is het de fascinatie voor nieuw asfalt? Het joggen over zwarte maagdelijkheid? De breedte van de verharding die je als jogger zelden of nooit kunt ervaren? Het startschot klinkt, als een ontsnappende kudde schapen stroomt het startvak leeg. De start van de 10 kilometer lange loop begint. Al snel vormt zich een lang lint renners over het nieuwe asfalt richting Rotterdam. Op een uit zijn verhouding getrokken routebord staat Rotterdam met nog 42 kilometer te gaan. Vanaf hier dus een marathonafstand naar Rotterdam. Het strak zwarte asfalt steekt hard af tegen de vers betonnen kunstwerken. Zelfs het voetstapgeluid klinkt anders. Vanaf de moderne viaducten en van achter de nieuwe vangrails worden de lopers fanatiek aangemoedigd. De dweilbands spelen carnavalsmuziek en na vijf kilometer bestond het keerpunt uit een gedemonteerde vangrail in de middenberm. De ene rijbaan heen, de andere rijbaan terug.
 

Uitzicht op een geluidsscherm

Al met al een fantastisch schouwspel. Een feestje voor 4000 lopers en evenzovele fans. Een feestje met een randje van melancholie. Eenmaligheid. Nooit meer zullen zoveel mensen op dit asfalt lopen. Nooit meer zullen op deze plek koeien grazen. Het weidse landschap met weidevogels is niet meer. Nu ligt er een snelweg. Aan weerszijden afgeschermd met geluidsschermen die het geluid van de auto’s en vrachtwagens moet blokkeren. De oude boerderijtjes van hun oorspronkelijke landschap berooft. Het kromme boertje wat van generatie op generatie vlijtig zijn land bewerkte heeft de laatste jaren van zijn leven uitzicht op de achterkant van een geluidsscherm. De sloten lopen dood of zijn vervangen door onzichtbare duikers. Nooit meer zal het worden zoals het was. Wie is zich hiervan bewust? Jaren planning, jaren besluitvorming, jaren af- en aanrijden van vrachtwagens. En nu ligt ie daar, nu eenmalig met lopers maar aangelegd voor een continue stroom auto’s. Verbetering van bereikbaarheid en economie ten doel. Al na een paar weken opening zal dit deel van de A4 vanzelfsprekend zijn. Alsof het altijd zo is geweest. Voor iedereen beschikbaar. De oude route zal verstillen, deze nieuwe route zal versnellen. Melancholie zal verdrongen worden door belangrijkere kwaliteiten als snelheid, tijdswinst, gemak en comfort. Zou melancholie een criterium moeten zijn in het ontwerpproces en een plek kunnen krijgen in de MER……?