Geen probleem zo groot of de voetganger lost het op

donderdag 6 juli 2017

timer 3 min

'Slow traffic' is bezig aan een razendsnelle opmars. Dat is niet zo gek, want na de slow juicer (een beetje sap-snob haalt zijn neus op voor een sapcentrifuge), de op elke straathoek verkrijgbare stukken langzaam gegaard vlees (McWrap met pulled pork, iemand?) én de meer algemene onthaasttrend, kon het verkeer niet achterblijven.

Wie bij de term slow traffic denkt aan een slinger langzaam rijdend verkeer dat traag door oneindig laagland beweegt, zit duidelijk vast in een achterhaald mindframe. Slow traffic gaat niet alleen over fietsers en voetgangers, maar ook over het bevrijden van je innerlijke voetganger uit de verstikkende kooiconstructie van de vervuilende, lelijke, dikmakende auto.

Beetje vies

Op individueel niveau kan ‘fast traffic’ net zo verleidelijk zijn als fast food. Het is snel, beschikbaar, gemakkelijk en semi-bevredigend op korte termijn. Toch voel je je erna vaak een beetje vies. En schuldig, want ineens ben je debet aan overgewicht, sociale isolatie, onnodige sterf- en ongevallen en aan het verpesten van de wereld in het algemeen en het straatbeeld in het bijzonder.

Jubeltoon

Slow traffic wordt ondertussen op dezelfde toon bejubeld als slow food. In rapporten die over het onderwerp verschijnen, worden de meest geneeskrachtige effecten van loopbare steden beschreven. Van economische voorspoed en sociale cohesie tot allerhande gezondheidswinst, afnemende zorgkosten, een veerkrachtigere bevolking en toenemende burgerparticipatie. Geen maatschappelijk probleem zo groot of de voetganger lost het op.

Sociale ladder

Dat is toch wel een kleine revolutie, want tot voor kort was hij juist het lulletje rozenwater van de straat. Voor wie het verkeer ziet als een ‘survival of the fastest’, bungelt de voetganger immers onderaan en is de automobilist de grote winnaar. Maar nu de aarde dreigt te vergaan en we massaal aan het verduurzamen zijn geslagen, is arriveren in een SUV sociaal vergelijkbaar met betrapt worden als je de McDonald’s uit komt, terwijl de voetganger in stralende gezondheid de sociale ladder beklimt.

Nu het aantal voetgangers in grote steden almaar toeneemt, moeten stedenplanners en ambtenaren bovendien iets met die meute en wordt de voetganger aan alle kanten gefêteerd. Er wordt voorrang voor hem geregeld, hij krijgt slimme verkeerslichten en brede trottoirs. Hij krijgt letterlijk de ruimte.

Dat is op zich goed, maar de overheid moet er wel een beetje mee uitkijken. Want als iets niet cool is, dan is het wel dat de overheid je cool vindt. Voor je het weet krijg je het oh-nee-mijn-moeder-zit-op-Facebook-effect en gaan alle kersverse slow trafficers uit pure rebellie weer autorijden en door de McDrive voor een pulled pork McWrap.

Deze column is geschreven door Elise Fikse en verschenen in Verkeer in Beeld 3/2017