“Nederland is geen fietsparadijs, dat is een moderne mythe”

Corona en fiets. Komt u ook, net als ik, momenteel bijna dagelijks berichtgevingen tegen die gaan over de (potentiële) positie en kansen van de liefkozend genoemde “actieve modaliteiten” (waaronder fiets) in Corona en post-Corona tijd? Vaak een goed verhaal met terechte standpunten, mooie visies onderbouwd door steekhoudende argumenten, maar na een aantal maanden beginnen de artikelen over dit onderwerp toch meer en meer op elkaar te lijken. Ook natuurlijk niet erg want “het onthouden en geloven komt met de herhaling” is een wijze les die mij, en u vast ook, al tijdens de basisschool is meegeven.

Door Robin Huizenga, PTV Group

Daarom zal ik u daar niet mee vermoeien, grote kans dat u ze vandaag al elders op deze website leest. Maar waarmee wil ik mij dan wel tot u richten? Over Frau Krone. Kent u haar nog niet? Zij is woordvoerster van de Allgemeiner Deutscher Fahrrad-Club (ADFC), zeg maar de Nederlandse Fietsersbond maar dan 7 keer zo groot. Naast haar professie, schrijft zij op persoonlijke titel, vaak op het scherpst van de snede, haar visie neer op het Duitse beleid in relatie tot fietsers. Zo recentelijk ook over fiets(on)veiligheid.

Mogelijk weet u al dat Duitsland bijna 9 keer zo groot is als Nederland en naar schatting 85 miljoen fietsen kent. Het aantal fietsen als ook het gebruik hiervan stijgt de laatste jaren snel. En ik hoor u al denken, door Corona zal dit vast nog versnellen. Dat klopt, maar deze stijging heeft ook een keerzijde: terwijl het totaal aantal verkeersdoden in Duitsland gestaag daalt, stijgt het aantal ongevallen waarbij fietsers betrokken zijn. En laat dit nu juist de ongevallen zijn met vaak een ernstige afloop. In auto minnend Duitsland is het debat over fietser, haar rol en plek geboren.

Momenteel is er een verhit debat in Duitsland gaande met aan de ene kant de ADFC en aan de andere kant de Unfallforschung der Versicherer (UDV), zeg maar de equivalent van de Nederlandse Bond van Verzekeraars. Waar de ADFC zegt: “Ja, we moeten leren van de Nederlanders.”, neemt de UDV, gesteund door een verkeerswetenschapper uit Wuppertal, de stelling in: ‘Nederland is geen fietsparadijs, dat is een moderne mythe’.

Laat ik hier maar geen stelling nemen in deze discussie. Hier wil ik alleen opmerken dat zonder dat wij er veel van mee krijgen, het Nederlandse fietsbeleid tot punt van discussie verheven is in Duitsland waar het gaat over fietsveiligheid. In het auto minnende land waar het traditionele autoverkeer helaas letterlijk steeds vaker botst met het fietsverkeer. Als andere landen je fietsbeleid als basis nemen voor een interne discussie over de positie van de fiets en de veiligheid van de fietsers, dan mag je wat mij betreft stellen dat wij het goed voor elkaar hebben.

Als ik mag gaan meemaken dat de mooie visies over “actieve modaliteiten” voor post-Corona, daadwerkelijk budgetten gaan ontvangen om in uitvoering gebracht te worden? Ja, dan ben ik er van overtuigd dat wij ons beleid nog vaak in andere landen als lichtend voorbeeld terug blijven lezen. Ook na Corona.