Een laatste bastion van smalltalk

Kon je het een beetje vinden? Ben je via de A2 gekomen? Routepraat is een geliefd en gehaat fenomeen. Het is het obligate kletspraatje op een sociale bijeenkomst over de route die je hebt genomen naar die sociale bijeenkomst. Ik neem altijd de A2 - A27, maar als het een beetje druk is, dan wil ik nog wel eens doorrijden en dan ga pak ik een stukje A15 mee. Nou, dan zit de sfeer er lekker in.

Ik wil hier graag mild over oordelen, maar eigenlijk ontneemt dit soort gesprekken mij alle levenslust. Ik kan al die A’s niet uit elkaar houden en het kan me ook gewoon geen bal schelen hoe je bent gereden. Gelukkig wordt het fenomeen langzaam uitgefaseerd. Google Maps zorgt ervoor dat meer en meer mensen geen idee meer hebben hoe ze ergens gekomen zijn. Ik reken mezelf ook tot deze groep.

Maar waar moet je dan over praten met mensen die je niets te melden hebt? Geen paniek: parkeerpraat past precies in het gat dat routepraat achterlaat. Het gaat te ver om daar blij mee te zijn, maar het had erger gekund. Want in een totaal gepolariseerde samenleving is parkeren een van de laatste veilige bastions van smalltalk. Waar routepraat een vrij kleurloos onderwerp is - hoe juicy kan een verhaal over de A12 zijn? - is parkeren omgeven door emotie.

Klagen over het beperkte aantal plekken. Tegen elkaar opbieden met ervaringen met krankzinnige parkeertarieven (€ 7,50 per uur in het centrum van Amsterdam!). Het nieuwtje dat op de Zuidas de duurste parkeergarage van Europa staat (€ 80,- per dag!) of dat er een piepkleine garage werd aangeboden voor bijna een miljoen (euro!). Het zorgt voor sociale cohesie op borrels, verjaardagen en zakelijke afspraken.

Een buitenstaander, een mens zonder auto, kijkt hier vol afgrijzen naar. Wat een ongelooflijk saai geleuter. Praten over waar je de auto neerzet en hoeveel dat kost? Who cares? Nou, ongeveer iedereen dus. Want iedereen heeft een hekel aan betaald parkeren. Het is oersaai, maar ook woestmakend en dat werkt verbindend.

Tegelijkertijd biedt het onderwerp ruimte om op te scheppen. Tof doen over slinkse parkeerstrategieën, geheime plekken waar nooit iemand staat, die ene parkeergarage waar buiten kantooruren de slagboom kan worden geopend met een bibliotheekpas. Het is als met een recept voor gehaktballen: iedereen beweert de allerbeste te kennen.

Zo bezien is de zelfrijdende auto misschien wel de grootste bedreiging voor het sociale verkeer. Als we altijd voor de deur worden afgezet en nooit meer hoeven parkeren, waar gaan we dan over praten? Misschien is autonoom rijden als een vegetarische gehaktbal: beter voor de wereld, maar wel een stuk minder smeuïg.