Olifantenpaadjes

Dit werkt meestal prima. Het verduidelijkt werkprocessen en zorgt ervoor dat er enige routine ontstaat in het dagelijks uit te voeren werk. Dat is efficiënt. Maar het zorgt er ook voor dat deze routines te diep ingesleten raken, als een olifantenpaadje. Dan gaan de drie niveaus langs elkaar heen werken. Dat is niet effectief.

Een voorbeeld: bij het invoeren van betaald parkeren, lang geleden, heeft de strategieafdeling de aanbesteding van de parkeerautomaten begeleid. Beheer heeft deze na oplevering overgenomen en na een jaar of 10 zijn deze aan vervanging toe. Nu heeft beheer meestal de opdracht om de bestaande spullen in stand te houden dus zijn zij geneigd om een automaat te bestellen die hetzelfde kan als wat er nu staat.

Bij de strategische afdeling komen echter politieke signalen binnen. Bijvoorbeeld over de wens om per minuut en met NFC te betalen. En er woedt een discussie over tariefdifferentiatie en gratis parkeren. En bij de tactische mensen bestaat een toenemende behoefte om actuele managementinformatie uit de apparatuur te halen, bijvoorbeeld om de handhavers slimmer te sturen.

Helaas is het olifantenpaadje in die tien jaar zo platgelopen, dat beheer niet automatisch bij de beleidscollega’s komt vragen of er nog nieuwe wensen zijn. En is de beleidsafdeling niet automatisch op de hoogte van de vervangingsvraag bij beheer. Gevolg: meerwerk en het achteraf aanpassen van apparatuur die daardoor minder betrouwbaar wordt.

Gelukkig heb ik met mijn collega van beheer een paar andere olifantenpaadjes kunnen maken. Maar die vragen ook het nodige onderhoud.

Dit artikel is eerder gepubliceerd in magazine PARKEER24, editie november 2016.

Acteur: Marco van Burgsteden