Betaald parkeren ontlast het stroomnet

Het toepassen van parkeerbelastingen vindt zijn grondslag in artikel 225 van de gemeentewet. In artikel 2 wordt uitgelegd wat onder parkeren wordt verstaan. Een laadplek voldoet aan die definitie. In artikel 8 is een limitatief overzicht opgenomen op basis waarvan de gemeente de hoogte van het tarief kan differentiëren. Het betreft: parkeerduur, tijdstip, locatie en omvang van 
het voertuig.

Op basis van bovenstaande kan de gemeente dus bepalen dat er tijdens het laden betaald moet worden. Door de parkeerduur te koppelen aan de laadduur, kan zij het tarief tijdens en na het parkeren differentiëren. Door na het laden een hoog tarief te hanteren (bijvoorbeeld € 10 per uur), bewerkstellig je dat niet alleen voorkomen wordt dat niet-elektrische voertuigen op de plek gaan staan, maar ook dat een elektrisch voertuig de plek niet onnodig bezet houdt. En omdat je ook het tarief kan differentiëren op basis van tijdstip, kun je op piekmomenten een hoger tarief vragen dan op andere momenten. Op die manier hou je de laadpaal open, maar beperk je het gebruik.

De grootste uitdaging is dus niet het juridische aspect, maar het technische. Hoe zorg je als gemeente dat je je parkeerbelasting ontvangt? Het makkelijkste is wanneer dat gaat via de stroomleverancier. De parkeerder betaalt dan stroom en parkeerbelastingen via een transactie. Als dat niet kan, dan zit er niets anders op dan dat de parkeerder moet parkeren langs de reguliere weg. Dus aan de meter of via de app. Dat biedt weer een uitdaging om laad en niet-laadmomenten anders te tariferen. Het toepassen van een maximale parkeerduur is daarbij geen oplossing. Zie daarover een eerdere Parkeermeneer.