Hoe het appverbod de anarchist in mij aanwakkert

Voor daadwerkelijk appen op de fiets ontbeer ik de typ-skills. Maar podcasts aanzetten, een adres opzoeken, navigeren, iemand bellen, dat gaat al fietsende best wel goed. Natuurlijk weet ik hoe irritant het is om achter iemand te fietsen die traag slingerend selfies maakt, ik herken de schrik om het hart wanneer een smartphone-zombie zonder op of om te kijken de weg overschiet. Maar het appverbod wakkert ook de anarchist in mij aan. Fietsen is vrijheid, laat me met rust. 

95 euro moet dit geintje gaan kosten. Kennelijk zit het vergrijp qua zwaarte ergens tussen ondeugdelijk bevestigde trappers (55 euro) en geen voorrang verlenen bij zebrapad (150 euro) in. Een fors bedrag, hoewel het in het niet valt bij de kosten van de nieuwe iPhone die je moet kopen als je je telefoon in de nieuwe telefoonhouder op je fietsstuur hebt laten zitten. Ik voorspel gouden tijden voor de smartphone-industrie.

Het appverbod is mede ingegeven door vreselijke ongelukken. Het verdriet bij het verlies van een dierbare door een verkeersongeval gaat elk voorstellingsvermogen te boven. Ook gevoelsmatig is appen op de fiets overduidelijk levensgevaarlijk en totaal gestoord. Toch bleek vorig jaar uit onderzoek van SWOV en TU Delft dat het niet aantoonbaar tot meer gevaarlijke situaties of ongevallen leidt. Dit betekent niet dat het niet gevaarlijk is – de politie registreert bij ongevallen niet of er een smartphone in het spel was – maar in elk geval ook niet dat het dat wél is. 

Aantoonbaar irritant blijft het, maar als dat genoeg reden is voor een verbod dan heb ik ook nog wel een paar wetsvoorstellen. Afgeleid zijn is wel aantoonbaar gevaarlijk, maar dat is dan weer lastig te verbieden. Dagdromen, werkstress, checken of je je portemonnee bij je hebt, een flesje water openmaken, een jengelend kind, honger, verliefdheid, een diagnose, Brexit. Stuk voor stuk behoorlijk afleidende zaken die je concentratie, reactiesnelheid en rijprestaties aanzienlijk kunnen aantasten, maar die niet te verbieden zijn.

Los van het handhavingsvraagstuk (#hoedan) is het misschien een kwestie van wennen en is het appverbod over tien jaar zoiets als het rookverbod nu. Zoals ik me niet meer kan voorstellen dat we op kantoor en in de trein zaten te paffen, zal ik niet meer kunnen geloven dat we append en Instagrammend door het verkeer trokken. Gelukkig hebben we de selfies nog.

Deze blog verschijnt in Verkeer in Beeld 1, maart 2019.